از مقاله ای

[10]. حقیر در مجالس وعظ استاد آیت الله محمود امجد (از شاگردان علامه طباطبایی) در تهران بارها شاهد مجلس سکوت» پس از مجلس وعظ بوده ام. او پس از اتمام وعظ، مجلس را به گوشه ای دیگر از محفل می کشاند و در آنجا، حضار دقایقی را به سکوت مطلق می‌پرداختند، به‌طوری‌که گاه صدای گریه نیز شنیده‌ می‌شد.

[11]. سید بحرالعلوم در رساله سیر و سلوک می گوید: سیزدهمین طریقه سیر و سلوک، صمت است و به این سبب، جماعتی از صحابه، حصاة در دهان خود گذاشته تا خود را به ‌صمت معتاد سازند. در حکایتی که از عارف وارسته، سید علی قاضی ذکر شده‌، آیت الله محمدحسین همدانی (صاحب تفسیر انوار درخشان)، از کبودیِ دهان آقای قاضی متعجب بودند و پس از چندین بار پرسش، ایشان گفته بود: آری ای سید محمد! در آغاز راه جوانی برای آنکه جلوی افسار گسیختگی زبانم را بگیرم، مدتِ 26 سال، ریگی در دهان گذاشته بودم، تا از سخن فرسایی خودداری کنم و این از اثرات آن روزگار است!» ر.ک: اسوه عارفان، به کوشش صادق حسن‌زاده، ص‌170.